به نام خدای مهربان
پیش ترها شنیده بودیم آنجایی که افکار ما را صیقل می‌دهند «مدرسه» می نامند. درست به خاطر دارم اولین سال تلاشمان سال 1358 بود. مهر و محبت، اخلاق و علم آموختن مدرسه ما را لبریز از تلاش شبانه روزی ساخته بود. معلمین پر‌شورمان از صبحگاه تا شامگاه و بلکه تا پاسی از شب، سرازپا نمی شناختند و از نقاشی کلاس ها و جوش کاری گرفته تا طرح درس و جلسات متنوع آموزشی و برپایی جشن ها و اردوها همه را خود انجام می دادند و از آن احساس شور و لذّت می کردند.
سابقه اردوهای مدرسه به سال 1358 بر می گردد. چند سال بعد یعنی سال 1363 در یک اتاق کوچک، گروه ریاضی بود و قوری و چای و کرسی! گروهی دیگر در آزمایشگاه مشغول تهیه فیلم های آموزشی بودند. اولین کامپیوتر که وارد ایران شد، همزمان در مدرسه خودنمایی می کرد؛ همان کامپیوتر معروف سینکلر آن روز. معلمی دلسوز در حیاط مدرسه کشاورزی آموزش می داد و بچه ها به کاشتن مشغول بودند. دیگری در کارگاه، نجاری و جوشکاری حرفه ای را آموزش می داد. آموزش زبان در مدرسه، حرف های فراوانی برای گفتن داشت. ابتکار تکالیف نوروزی متنوع و رنگارنگ از سال 1362 چنان جلوه نمود که در سطح منطقه هم چاپ و توزیع گردید.
این ماشین پر قدرت و مدرسه ی عملاً شبانه روزی در مسابقات ورزشی و قرآن، علاقه مندان فراوانی را جلب می نمود و جلسات مادرانش با حضور اساتید فرهیخته، به همراه درس و بحث و امتحان و کتاب خوانی و مقاله نویسی اولیا رنگی دیگر به مدرسه داده بود؛ مدرسه ای دولتی که هر ساله به حکم ضرورت و اجبار امتحان ورودی می گرفت تا پاسخگوی ظرفیت محدود و خیل مراجعانش باشد.
از مدرسه راهنمایی مدرّس و تأسیس دبیرستانش در یک ملک استیجاری به سال 1363 یاد می کنیم و نیز از سال 1369 که سال حضور در مدرسه صالح بود و آغاز برافراشته شدن مدرسه راهنمایی امیر در سال 1375. تأسیس دبیرستان امیر به سال 1376 بر می گردد و شادی و نشاط دانش آموزان مجموعه امیر در زمین ورزش تأسیس شده در دبیرستان امیر به سال 1378.
از خیل دلدادگان و دانش آموزان آن روز مدرسه، اساتید و صاحبان قلم و فرهیختگان و پزشکان و مهندسان گرانقدری را می‌شناسیم که از سر صدق و ادب، خدمت به جامعه و مردم این سرزمین بزرگ را افتخار می دانند.
همه دبیران و معلمین سرافرازمان در میانه تبلیغات و رقابت های رنگارنگ، با‌‌پایمردی در تلاش های بی بدیل آموزشی، دل سپردن به اخلاق و جوانمردی و مهر به امیر والای دو عالم را وجهه همّت آسمانی خود نموده و باور دارند مدرسه نه پادگان آموزشی که خانه زندگی و حقیقت باوری است. حاصل آن همّت والا ایمان و فروتنی است که خود دستمایه زندگی سعادت مند است و این همان تدبیر و درایتی است که به آن مفتخریم و به پیشگاه شما تقدیم می داریم.
مهدی صبوحی
